There's no place like home

Alweer ruim drie maanden "thuis", waar het klokje nergens zo tikt als daar. Waar best rijmt op Oost West en waar je altijd moet komen eten ook al mag je best buiten de deur honger krijgen. Dat laatste zei mijn vader altijd vroeger aan de eettafel. De man kan heerlijk koken dus ik vond het altijd een vrij open deur tot ik jaren later de echte betekenis van deze afspraak achterhaalde. Het was ook toen dat de glimlach van mijn broer en de ietwat grimmige blik van mijn moeder bij het horen van deze opmerking compleet op zijn plek vielen.

Wijsheid komt met de jaren, ik durf dit te betwijfelen want als ik naar mijn dochter kijkt lijkt zij meer zekerheden te kennen dan ik. Wellicht is "ignorance is a bless" dus wel beter op zijn plaats maar in ieder geval is in dit thuis reflectie met de tijd gekomen. Drie maanden en één week om precies te zijn om tot de levensles te komen dat het grootste cliché over ons woonetablissement het meest waar blijkt te zijn; "Home is where the heart is". Wat was het ontzettend fijn om familie en vrienden weer in de armen te sluiten om ons heerlijke huis verder af te maken, om te beseffen dat de koeien bij tijd en wijle nog steeds hun luchtjes verspreiden en om te genieten in de splinternieuwe tuin die zwager en man met bloed, zweet en tranen en in sneltreinvaart hebben aangelegd (lang leve de mannen in mijn leven). Maar wat waren we ook thuis in Azië met haar heerlijke eten, en Australië met de oneindig mooie natuurlijk en zelfs in Zuid-Afrika met de Big five die ons regelmatig vergezelden.

De trend is om te leven in het nu, gister is geweest en morgen zal misschien niet komen is het credo toch? Maar het nu heeft een ontzettend dikke gouden rand gekregen met de herinnering aan ons grote avontuur. De reis waar we dingen hebben gedaan en gedurfd die we vooraf niet voor mogelijk hadden gehouden. Waarin we grenzen hebben verlegd, elkaar beter hebben leren kennen for better and voor worse..:) Maar waar we vooral beseft hebben wat wij met elkaar een thuis zijn. Waar ter wereld we ook zijn.

Dat we erachter kwamen dat we ons thuis binnenkort mogen uitbreiden met een klein jongetje die we de hele reis liefkozend onze "Joey" naar de baby kangeroe hebben genoemd veroorzaakte een kleine aardverschuiving én een explosie van blijdschap want lieve kleine man wat ben jij ongelofelijk welkom en wat is het bijzonder en mooi dat we bijna de hele reis met zijn vieren geweest zijn. Liefde is één van de weinige fenomenen die vermenigvuldigen als je het deelt hoewel ik betwijfel of zijn grote zus daar straks ook zo over denkt.

Deze reis heeft ons meer gebracht dan we ooit hadden gedacht en met een grote glimlach kijken we terug. Thank you world we'll meet again!