50 tinten grijze haren

Afgelopen donderdag keek ik in spiegel. De zwarte kringen onder de ogen waren me al eerder opgevallen maar hee alles is een fase spreek ik mezelf inmiddels alweer een paar maanden bemoedigend toe dus met de terugkeer van de nachtrust zal de pandaberenlook vanzelf de aftocht blazen no problem so far. 

Maar ik hoefde niet eens goed te kijken om met schrik te constateren dat “die ene wijze grijze haar” zich in no time sneller heeft vermenigvuldigd dan de hoofluis die momenteel op het kinderdagverblijf huis houdt. Daar en toen vervloog de stille hoop dat ik het Indische haarkleurtje van papa geërfd had ( enwaarom dan wel die onderkin?!). En ergens kon ik me niet aan de gedachte onttrekken dat mijn twee allerliefsten, mijn prinses en mijn prins, nu al mijn mooiste creaties in het leven hier wel eens iets mee te maken konden hebben.. Want let’s keep it really really real people. Het is doodvermoeiend om 10 keer per nacht wakker gemaakt te worden. Ook al is het voor de glimlach van je eigen kind. Ja, die doet je beseffen dat je leeft maar zullen dat voortaan gewoon overdag doen kleine vriend? En het vergt wat van je concentratievermogen om 8 uur s ochtends als de stem van je dochter nog in je hoofd nagalmt omdat ze geen 5 chocolaaaatjes als ontbijt mocht. Dus ja #lovemylife en net als bij een ieder zijn mijn kindertjes de mooiste en de liefste maar die grijze haren werden in deze context ineens een stuk beter te verklaren. 

De man, waren deze grijze haren waarschijnlijk al eerder opgevallen en nog waarschijnlijker vroeg hij zich af of deze dakduif transformatie niet wat al te snel vorm kreeg want hij wist mij een paar weken geleden al te verrassen met  het boeken van een weekend weg. 4 dagen in de Spaanse zon, you and me babe how about it? En ik.. I said Yes, Yes yes yes! Ja echt? Doe je dat gewoon? Ieder zijn ding maar ik zei JA! Zo stoer als het nu klinkt was het natuurlijk bij lange na niet want God wat mis je die koppies als je snachts volledig gewoontegetrouw wakker wordt en beseft dat ze er niet zijn maar God wat hebben we ook genoten van uren lang wandelen, uren lang kletsen (ha we kunnen het nog) en vooral ook urenlang slapen. 

Mijn eeuwige dankbaarheid gaat uit naar het thuisfront die mijn pareltjes snachts liefdevol toelachten en om 8 uur ‘s ochtends voorzagen in hun chocoladebehoefte. 

De Spaanse zon heeft mijn haar dusdanig opgelicht dat de grijze haren blond lijken. Of heeft de Sangria een loopje genomen met de fantasie? Uiteraard het laatste want over #letskeepitreal gesproken die grijzen haren gaan natuurlijk nergens heen maar wat is het heerlijk om met een volle batterij die twee kanjers straks weer in de armen te sluiten.